Ingevlogen reisblogger Brit-Dag2 Queen Charlotte Track

21 juli 2019 - Marlborough Sounds, Nieuw-Zeeland

Gast-blogger Brit

Beste, lieve lezers,

Leuk dat jullie wederom een kijkje nemen in de girls on tour / kiwi granny / ien&sien on tour blog.

Voordat ik jullie ga vertellen hoe mijn tweede dag met dit reisduo is gegaan, neem ik jullie graag nog even mee naar gisteravond. De blog eindigde ik met de high five🙏🏻 met “het ouder echtpaar met sketchers gympen en stokken.”
Maar wat er toen toch gebeurde .... hieronder even een korte samenvatting;
Naast “het ouder echtpaar met sketchers gympen en stokken” was in de bar ook een man met wat vrienden (hij had de tocht naar deze prachtige locatie afgelegd per boot - dus minder fitgirl dan wij - maar ok). Deze man, even voor jullie beeld, leek op een kabouter. Het betrof een man met een baard en CROCKS! (Crocks in het algemeen zijn niet schokkend - begrijp me dus niet verkeerd - maar bij deze stoere brede getatoeëerde en gepiersingde (*is geen woord maar hij had dus wel piercings) man waren crocks toch wel het laatste wat ik had verwacht). 
Deze vriendelijke kabouter was onlangs jarig geweest. En, in Nederlandse begrippen weten jullie natuurlijk wat dit inhoudt; daar moet op gedronken worden (hie ha ho🎉🎶).
We konden deze arme kabouter niet in de steek laten en waren zo vriendelijk om één jägermeister shot met hem mee te drinken.
Verder mag ik niks loslaten over deze avond (op verzoek van de kiwi grannies - ik kan daar alleen maar begrip voor hebben), dus ik kan niet vertellen dat het niet alleen bij deze Jäger shot is gebleven, ik kan niet vertellen dat we - zelfs in de middle of nowhere - een paar kiwi’s de polonaise hebben laten lopen, ik kan niet vertellen dat Sien op de tafels heeft staan dansen, ik kan niet vertellen dat Ineke’s dansmoves op Snollebollekes fantastisch waren en ik kan al helemaal niet vertellen dat we uiteindelijk ik de infinity pool  zijn beland. 

Infinity pool

Laat staan dat ik iets kan vertellen over “de day after”, en dan bedoel ik voornamelijk de kater. Wel kan ik vertellen dat ik vannacht een upgrade had in de slaapkamer, ik mocht helemaal alleen in het queensize bed. 

Wat ik verder wel kan en mag vertellen is hoe de hike van Queen Charlotte dag 2 is gegaan. Na een heerlijk ontbijtje (helaas geen eieren met bacon) was het tijd om onze tocht voort te zetten. We begrepen dat “het ouder echtpaar met sketchers gympen en stokken” ook aan de wandel zou gaan vandaag. Omdat wij gisteren als eerst over de symbolische finish lijn waren, vonden we het wel zo nobel om dit duo een voorsprong te geven. Zodoende had ik zelf nog even tijd een paracetamolletje te slikken en nog wat koffie weg te werken (ja - op mijn leeftijd komt dit ook al - vre se lijk) en me mentaal en ook psychisch voor te bereiden op dag twee van de hike. 

Deze hike zou “maar” 10 kilometer zijn en bij de finish zou een pizzatent zijn en dat was een heerlijk vooruitzicht (voornamelijk omdat een kater ontbijt was overgeslagen - klonk dit als muziek in de oren). We begonnen op ons gemak, de zon scheen, een jas ging uit, een trui ging uit en we hadden even een déjà-vu naar de infinity pool van gisteravond... onderweg werden nog grapjes gemaakt over “het ouder echtpaar met sketchers gympen en stokken”. Die moesten we toch zeker wel inhalen?
Maar na zes kilometer nog geen spoor van deze parels, begonnen we ons toch een beetje zorgen te maken. Zoals een echte sporter weet: winnen is niet alles, maar verliezen is nog veel erger... zodoende werd de pas aangezet, werden weggetjes afgesneden en werd het tempo er in gezet. Ein-de-lijk kwamen we het duo tegen... maar, wat nu! Zou het een nek-aan-nek race worden? Zat het duo net zo in de wedstrijd als wij? Zouden zij nu de sprint gaan inzetten? 
Sportief als ze waren, sprongen ze voor ons aan de kant en moedigden ze ons aan. Zij zagen het ingehaald worden door drie fitgirls pas bij kilometer 7 als een winst, en wij voelden ons even Tom Dumoulin op de dag dat hij de giro won...
Zo konden we op het gemak onze tocht voortzetten, waarbij we na kilometer 10 er achter kwamen dat deze hike toch 12 kilometer bleek te zijn 😅. Je zou denken “wat maakt die twee kilometer uit joh”, ik kan je vertellen dat de omstandigheden vandaag toch wel even heftiger waren om die twee kilometer weg te wuiven. Vermoeidheid (slaaptekort) spierpijn (van het dansen), honger (want geen katerontbijt), dorst (nadorst), het werd ons bijna even te veel tot we het bordje “nog 500 meter” zagen. We grapten nog hoe we zouden reageren als de pizzatent dicht zou zijn. Alsof we de Goden hadden verzocht: bij aankomst leek het alsof de pizzatent daadwerkelijk dicht was. Paniek-stress-alles ging door ons hoofd... Voor de blog was het zeker een goed verhaal geweest als bleek dat de pizzatent dicht was, de reactie van ien&sien zou tenslotte tot een goed verhaal  (of niet....) kunnen leiden. Maar godzijdank bleek de pizzatent open (alweer voelden we ons winnaars). De heerlijke pizza en een glaasje water (even de nadruk op dat water, voordat gedacht wordt dat hier alleen maar alcohol wordt genuttigd) maakten die twee extra kilometers weer helemaal goed😏😃.

Uiteindelijk wilde ik zeggen dat “het ouder echtpaar met sketchers gympen en stokken” de winnaars zijn van dit weekend. Zij blijven nog een nachtje in een prachtig luxe chalet aan het water, en ik mag mijn hike schoenen inruilen voor mijn hakken en morgen gewoon weer aan het werk. Maar op de terugweg in de boot naar Picton werden we wederom getrakteerd door een grote dolfijnshow. Deze keer stonden we vooraan en zwommen de dolfijnen naast onze boot en leek het alsof ze een showtje uitvoerden voor ons. Wat was dit fantastisch en (dol)fijn🐬. Een mooiere afsluiting van dit prachtige weekend had ik me niet kunnen voorstellen.

We Made iT!

Tot zo ver mijn ervaring met dit gezellige reisduo. Ik geef de digitale pen weer terug aan Sien&ien. Ik ben blij dat ik ze gisteravond even mee op sleeptouw kon nemen onder het mom van “forever Young”. Als ze de komende weken dorst hebben weten ze in ieder geval dat de wijn (en jägermeister) altijd koud staat in Wellington. 

Liefs
🥝Brit

Note from reviewer: the grannies kennen geen kater, tough girls. Rest is naar waarheid opgeschreven. 

# accountant 

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

3 Reacties

  1. Mirjam:
    21 juli 2019
    Wat een verhaal. Heerlijk. Zeg... hadden we niet al in Rotorua of zo iets gezegd over “echte mannen met baarden” op het Zuidereiland. En als ik me goed herinner keken er toen 2 dames heel lelijk: “baarden? He nee toch......” .De tekst op de plek van de puntjes laat ik aan ieders eigen fantasie over... Fijn om te zien dat ook dat best went, baard en crocks...
  2. Pascal:
    21 juli 2019
    Hahaha wat n schitterend verhaal Brit; zeer vermakelijk! Veel plezier daar maar dat zit wel goed; de foto’s zeggen genoeg...
  3. Pieter Cobelens:
    21 juli 2019
    Wie nam de foto van de dames? Oh, ik zie op de achtergond een paar crocks.....